Historia Dumy Katalonii cz. 2

Rozwój klubu (1912-1922 r.)

14 sierpnia 1912 roku do drużyny z Katalonii dołączył piętnastoletni Paulino Alcántara, który zadebiutował w zakończonym wynikiem 8:2 spotkaniu z CE Sabadell FC. Udowodnił, że może zostać piłkarzem wielkiego formatu, zaliczając hat-tricka w swoim pierwszym oficjalnym meczu przeciwko Català SC. W 357 meczach Alcántara strzelił… 357 bramek! Rekord ten udało się pobić tylko Lionelowi Messiemu.

W 1913 roku Barcelona po raz trzeci sięgnęła po Puchar Hiszpanii. W finale Duma Katalonii zmierzyła się z zespołem Real Sociedad San Sebastián i pokonała rywala 3:2. W 1914 roku Barca miała nieco mniej sukcesów. Zaliczyła między innymi aż trzy porażki z angielskim klubem Notts County.

W 1922 roku zarząd klubu pozyskał nowy stadion – Camp de Les Corts. Początkowo drużyna nie mogła rozgrywać meczów na tym boisku, ponieważ nie było ono porośnięte trawą. Po wybudowaniu profesjonalnego stadionu Barca zmierzyła się na swojej murawie ze szkockim zespołem St. Mirren, z którym zwyciężyła 2:1. W 1922 roku FC Barcelona dołączyła do swojej kolekcji jeszcze jeden Puchar Hiszpanii, zdobyty po finałowym meczu z Real Unión Irún (5:1).

Odejście Gampera i triumf w pierwszych rozgrywkach ligowych (1923-1930 r.)

W 1923 roku w Hiszpanii nastroje polityczne nie były zbyt pozytywne. Władze hiszpańskie nakazały szefom klubów piłkarskich podawać pełną listę członków. W dodatku wprowadzono zakaz używania języka katalońskiego oraz wykorzystywania na stadionach flagi Katalonii. W 1924 roku zamknięto na pół roku Camp de Les Corts po tym, jak kibice spalili hiszpańską flagę oraz zagłuszyli gwizdami hymn. Miała to być pewnego rodzaju zemsta za brutalne podejście hiszpańskiej policji do gromadzących się przed stadionem kibiców. Za to wydarzenie oskarżono Joana Gampera, którego władze określiły inicjatorem spisku. Założyciel Barcy i jeden z najważniejszych w historii pionierów piłki nożnej musiał opuścić terytorium Hiszpanii, wobec czego wrócił do Szwajcarii, która była jego rodzinnym krajem. W końcu wrócił na Półwysep Iberyjski, jednak jego aktywność związana z działalnością klubu była bliska zeru.

W latach 1925-1928 prezesem klubu był Arcadi Balaguer. Za jego kadencji Barca dwa razy zdobyła Puchar Króla. Klub trzykrotnie zwyciężał też w Campionat de Catalunya oraz był triumfatorem pierwszych hiszpańskich rozgrywek ligowych, których inauguracja odbyła się 10 lutego 1929 roku. Dzięki temu sukcesowi FC Barcelona zajęła pierwsze miejsce w tabeli, powodując spadek na drugie miejsce swojego najmocniejszego rywala – Realu Madryt. W pierwszym sezonie ligowym Duma Katalonii wpisała na swoje konto 37 goli, a straciła zaledwie dwa. Prezesura Arcadiego Balaguera jest jedną z najistotniejszych w historii katalońskiego klubu. Kiedy Balaguer zrezygnował ze stanowiska, odznaczono go medalem za zasługi.

Barca w okresie wojny domowej w Hiszpanii (1936-1940 r.)

W 1936 roku w Hiszpanii doszło do wybuchu wojny domowej. W wyniku politycznych potyczek między centrolewicowym rządem a nacjonalistami pod przywództwem generała Franco, FC Barcelona mocno ucierpiała. Liczba członków zmniejszyła się z 7719 do 2500. W trakcie konfliktu wezwano Josepa Sunyola, ówczesnego prezesa Barcy, do Madrytu, gdzie miało odbyć się posiedzenie federacji piłkarskiej. W Sierra de Guadarrama jego samochód zatrzymały wojska frankistowskie. Spotkanie z patrolem zakończyło się zastrzeleniem Sunyola. Jednego z najwybitniejszych zawodników Barcy, Angela Arochę, przymusowo wcielono do armi aragońskiej, a z 16 piłkarzy, którzy wyjechali do Ameryki na rozrywki, wróciło tylko czterech.

W 1940 roku generał Francisco Franco nakazał zmienić angielskobrzmiącą nazwę Football Club Barcelona na bardziej hiszpańską – Club del Futbol Barcelona. Prawe górne pole herbu Barcy, nawiązujące do barw Katalonii, pozbawiono dwóch z czterech pasów.