Historia Dumy Katalonii cz. 5

Barca pod wodzą Johana Cruijffa (1988-1996 r.)

W sezonie 1989/1900 szeregi Barcy zasilili Ronald Koeman oraz Michael Laudrup. Drużynie Cruijffa nie brakowało sukcesów. Duma Katalonii wygrała między innymi w Walencji finałowy mecz Pucharu Hiszpanii, o który walczyła przeciwko Realowi Madryt. W kolejnym sezonie kataloński klub napotkał na swojej drodze kilka różnych przeszkód, do których można zaliczyć operację trenera oraz niemożność gry kilku zawodników. Mimo to Barca poradziła sobie doskonale i sięgnęła po Superpuchar Hiszpanii. Zdobyła też tytuł mistrza kraju i mistrza Katalonii oraz triumfowała w Pucharze Theresa Therrara.

W 1992 roku FC Barcelona po raz dwunasty znalazła się na samym szczycie ligi hiszpańskiej. W tym samym roku na Camp Nou odbywały się XXV Letnie Igrzyska Olimpijskie, w czasie których reprezentacja Hiszpanii pokonała reprezentację Polski 3:2.

W 1993 roku Barca wygrała 1:0 z Realem Sociedad, co zapewniło jej mistrzostwo Hiszpanii. Do sukcesów tego okresu należy też zaliczyć kolejne zwycięstwo w Pucharze Theresa Therrara oraz w Pucharze Katalonii.

W sezonie 1993/1994 FC Barcelona pokonała na swoim stadionie Królewskich 5:0. Później podobny wynik (5:2) udało jej się osiągnąć w meczy z Sevilla FC. Po tych spotkaniach Duma Katalonii miała tyle samo punktów co Deportivo La Coruña. Ostatecznie FC Barcelona znów udało się zatriumfować w La Liga.

Barca miała też w tym okresie kilka bolesnych porażek. Do jednej z nich można zaliczyć finałowy mecz Ligi Mistrzów, gdzie zmierzyła się z AC Milan i przegrała czteroma bramkami, nie wbijając piłki do siatki przeciwnika ani razu. W wyniku tej sytuacji drużynę opuścili między innymi Andoni Zubizarreta i Michael Laudrup.

W kolejnym sezonie Barcy nie udało się znaleźć na górze tabeli. Kataloński klub zajął czwarte miejsce, mając dziewięć punktów straty do lidera tabeli, czyli Realu Madryt.

W 1996 roku Johan Cruijff zrezygnował z funkcji trenera FC Barcelona.

Częste zmiany trenerów i regres klubu (1996-2001 r.)

W sezonie 1996/1997 trenowanie FC Barcelona rozpoczął sir Bobby Robson, a do drużyny dołączyli Ronaldo (Luís Nazário de Lima) oraz Luis Enrique, który dotychczas grał w Realu Madryt. Choć w zespole pojawili się także inni nowi zawodnicy, to właśnie ci dwaj odgrywali największą rolę, ponieważ w sposób znaczący przyczyniali się do kolejnych sukcesów Dumy Katalonii. Dzięki nim Barca zdobyła Puchar Zdobywców Pucharów po wygranym 1:0 spotkaniu z Paris Saint Germain. Jedyną bramkę meczu strzelił właśnie Ronaldo. Innym sukcesem tego okresu było zdobycie Pucharu Króla Hiszpanii.

W sezonie 1997/1998 znów nastąpiła zmiana trener i tym razem stanowisko to objął Louis van Gaal, za sprawą którego do Barcy dołączyli dacy zawodnicy jak Rivaldo, Sonny Anderson, Michael Rezigier, Winston Bogarde oraz Christophe Dugarry. FC Barcelona zdobyła mistrzostwo kraju oraz Puchar Hiszpanii. W następnym sezonie (1998/1999) znowu triumfowała w mistrzostwach kraju, co było sporą zasługą nowego zawodnika – Patricka Kluiverta. W tym czasie Duma Katalonii odnosiła sporo sukcesów na Półwyspie Iberyjskim, lecz nie szło jej tak dobrze w pucharach międzynarodowych. W Lidze Mistrzów w edycjach 1997-1998 oraz 1998-1999 Barca odpadała już w fazie grupowej. Rozczarowujący okazał się sezon 1999/2000, kiedy to FC Barcelona nie zdobyła żadnego pucharu, a ze strony kibiców coraz częściej padały negatywne komentarze pod adresem van Gaala. Fani Barcy uważali, że trener ściąga do klubu zbyt wielu swoich rodaków, czyli Holendrów.

Złą sytuację zespołu poprawić miało sprowadzenie Marca Overmarsa i Emmanuela Petita w sezonie 2000/2001. Transfer ten jednak nie na wiele się zdał, bowiem w kolejnych sezonach FC Barcelona nie odnosiła żadnych znaczących sukcesów i rozczarowywała fanów. Kibice zawiedzeni byli nie tylko grą katalońskich piłkarzy, ale także działalnością Joana Gasparta, który w 2000 roku został prezesem klubu, awansując ze stanowiska wiceprezesa. Mimo ogromnych pieniędzy, jakie Gaspart wydawał na nowych zawodników, Barca wcale nie grała lepiej.