Historia Dumy Katalonii cz. 3

Chwilowy spadek formy i ogrom sukcesów (1942-1952 r.)

Rok 1942 nie był dla Barcy najłatwiejszym okresem w historii klubu. Zespół zaliczyłby spadek do Segunda División, gdyby nie wygrana 5:1 w meczu z Realem Murcia. Dzięki triumfowi w tym spotkaniu Duma Katalonii zakończyła sezon na dwunastym miejscu w tabeli. Nieco pozytywniejszym wydarzeniem było zdobycie kolejnego Pucharu Hiszpanii. W finale rozgrywek FC Barcelona spotkała się z Athletic Bilbao (4:3).

W 1943 roku FC Barcelona pokonała na własnym boisku Real Madryt, kończąc spotkanie wynikiem 3:0. Rewanż był znacznie gorszy, bowiem na Santiago Bernabéu drużyna ze stolicy Hiszpanii wygrała z dziesięciobramkową przewagą (11:1). Barca zrekompensowała się jednak w 1950 roku, gdy pokonała u siebie Real Madryt 7:2.

W 1951 roku Barca znów staje na pierwszym miejscu podium Pucharu Hiszpanii. Bohaterem finałowego meczu z Realem Sociedad (3:0) został Węgier, Ladislao Kubala, który zaliczył hat-tricka.

Rok później do nagród zdobytych przez Dumę Katalonii dołączyły: Puchar Ligi Hiszpańskiej, Trofeum Eva Duarte, Latin Cup, Trofeum Martini & Rossi oraz Puchar Hiszpanii, w którego finale Barca pokonała Valencię CF 4:2.

Spór z Realem Madryt i nowy stadion (1953-1956 r.)

Władze Realu Madryt dowiedziały się, że Alfredo Di Stéfano ma zostać zawodnikiem Barcy. Zarząd klubu z hiszpańskiej stolicy postanowił zapobiec temu transferowi i zaczął negocjować z Millonarios de Bogotá, kolumbijską drużyną, w której wówczas występował utalentowany Argentyńczyk. Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że Real Madryt nie miał zgody federacji FIFA na przeprowadzanie tego typu negocjacji. W wyniku wielu komplikacji nie wiadomo było, w jakim klubie grać będzie Di Stéfano. Armado Muñoza Calero, były prezes RFEF zaproponował, by zawodnik pierwsze dwa sezony kontraktu rozgrał w barwach Realu Madryt, a kolejne dwa dla FC Barcelona. Kluby nie zdecydowały się jednak na takie rozwiązanie, bo chciały mieć piłkarza na wyłączność. Ta groteskowa sytuacja sprawiła, że zarząd katalońskiego klubu podał się do dymisji, co było jednoznaczne z utratą praw do gry Di Stéfano w Barcelonie. Argentyńczyk trafił więc do Realu Madryt, w którym radził sobie bardzo dobrze i przyczynił się do sukcesów Królewskich w pierwszych edycjach Pucharu Mistrzów.

Przychylne wiatry dla Barcy osłabły nieco w 1953 roku, gdy Duma Katalonii spadła z pierwszego na drugie miejsce w tabeli. Z kolei w finale Pucharu Hiszpanii w 1954 roku FC Barcelona przegrała 3:0 z Valencią.

28 listopada 1954 ruszyły prace budowlane nad nowym stadionem dla Barcy – Camp Nou, który po dziś dzień jest największym tego typu obiektem sportowym w Europie i może spokojnie pomieścić ok. stu tysięcy kibiców. Inauguracyjny mecz miał miejsce 27 września 1957 roku. Barca zagrała przeciwko Reprezentacji Warszawy (Legia Warszawa) i wygrała 4:2. Pierwszym piłkarzem, który strzelił bramkę na Camp Nou był Eulogio Martínez.

W sezonie 1955/1956 drużyna trenowana przez Franza Platko, byłego bramkarza, po raz pierwszy zdobyła Puchar Miast Targowych. W tym samym sezonie Barca uplasowała się na drugim miejscu w tabeli ligowej.

Luis Suárez w barwach Barcy (1960-1966 r.)

W 1960 roku Luis Suárez otrzymał tytuł najlepszego piłkarza Europy i został nagrodzony Złotą Piłką. Barcy udało się obronić Puchar Miast Targowych, doprowadzając do bezbramkowego remisu w pierwszym meczu z Birmingham i wygrywając w rewanżu 4:1. Dobra passa zespołu spowodowała, że klub miał już pięćdziesiąt tysięcy członków.

23 czerwca 1963 roku to dzień, w którym na konto piłkarzy z Katalonii ponownie trafił Puchar Hiszpanii. Finał rozgrywany był na Camp Nou, gdzie Barca pokonała Real Saragossa. Trochę mniej pozytywnie działo się wtedy w lidze, ponieważ klub zajął szóstą pozycję w tabeli. Władze FC Barcelona zdecydowały się na wprowadzenie świeżej krwi do drużyny, w wyniku czego karierę w Barcy zakończyli starsi piłkarze, tj. Luis Suárez, Zoltán Czibor oraz Antonio Ramallets.

W 1966 roku Duma Katalonii znowu triumfowała w Pucharze Miast Targowych.