Paulino Alcántara przez większość swojej kariery związany był z Barcą, a jego umiejętności i dokonania sprawiły, że stał się nie tylko legendą Katalonii, ale także błyszczał na arenie międzynarodowej. Występował w reprezentacji Hiszpanii, Katalonii i Filipin.
Debiut w młodzieżowej drużynie Barcy
Paulino Alcántara Riestrá urodził się 7 października 1986 roku w Iloilo, filipińskim mieście położonym na południowym wybrzeżu wyspy Panay. W Barcelonie zawitał jako mały chłopiec. Kiedy miał 8 lat wraz z rodzicami przeprowadził się do serca Katalonii. Zainteresowanie piłką nożną skutkowało trafieniem do młodzieżowego zespołu FC Barcelona, którego szeregi Paulino zasilił w 1911 roku. Od razu stał się istotnym elementem drużyny i potrafił wyróżnić się na boisku. W pierwszym składzie po raz pierwszy debiutował 25 lutego 1912 roku, mając 15 lat. Młodzieżowa sekcja Barcy zmierzyła się wtedy z Catalá SC. Alcántara zaliczył w tym spotkaniu hat-tricka, zostając jednym z najważniejszych zawodników drużyny i przyczyniając się do dwukrotnego zdobycia mistrzostwa Katalonii oraz Copa del Rey.
Studia i kariera na Filipinach
W 1916 roku Alcántara wrócił z rodzicami do ojczystego kraju, gdzie podjął naukę na uniwersytecie medycznym. Powrót na Filipiny nie oznaczał jednak rezygnacji z piłki nożnej. Alcántara rozpoczął grę dla Bohemians of Manila. Powołano go także na Igrzyska Dalekiego Wschodu, na których okazał się najlepszym piłkarzem w drużynie. Fanów Filipińczyka może zaciekawić, że poza turniejem piłki nożnej można go było zobaczyć też w turnieju tenisa stołowego.
Powrót do Barcelony
W 1918 roku Alcántara przekonał rodziców, by zgodzili się na powrót do Katalonii. Paulino wrócił do gry w barwach Barcy i strzelania imponującej liczbie goli, co miało niemały wpływ na poprawę formy hiszpańskiego klubu.
Gra w reprezentacjach
W 1920 roku dostał powołanie do gry w reprezentacji Hiszpanii w czasie Letnich Igrzysk Olimpijskich, lecz musiał odmówić z powodu odbywających się wówczas na uczelni egzaminów. Pojawił się za to w pięciu innych meczach kadry narodowej, zdobywając w nich sześć bramek. Co ciekawe, ówczesne przepisy nie zabraniały piłkarzowi gry w więcej niż jednej reprezentacji, dlatego Alcántara grał także w piłkarskiej reprezentacji Filipin.
Koniec kariery
Alcántara zakończył karierę w wieku 31 lat. Trzynaście lat obecności w FC Barcelona zaowocowało wystąpieniem w 357 spotkaniach, w których zdobył aż 369 bramek. Taki wynik sprawił, że Filipińczyk stał się legendą Dumy Katalonii, a jego rekord udało się pobić dopiero 16 marca 2014 roku Lionelowi Messiemu.
Epizod trenerski
Alcántara próbował też swoich sił w roli trenera. W 1951 roku poprowadził reprezentację Hiszpanii w trzech meczach – ze Szwajcarią, Belgią i Szwecją. Hiszpanie prowadzeni przez Alcántarę zremisowali dwa spotkania, a jedno wygrali.
Przyćmiona legenda
Dobre imię Alcántary zostało nadszarpnięte, gdy oskarżono go o współpracę z faszystami. W czasie wojny domowej w Hiszpanii filipiński piłkarz był porucznikiem Corpo Truppe Volontarie. Wosjkowym korpusem ekspedycyjnym kierował bezpośrednio Benito Mussolini, założyciel ruchu faszystowskiego we Włoszech. Alcántara brał udział w walkach w Aragonii, Guadalajarze czy Katalonii. Po zakończeniu konfliktu osiadł na stałe w Barcelonie.
Piłkarz będący jednym z najlepszych zawodników w historii FC Barcelona zmarł 13 lutego 1964 roku w Barcelonie, mając 67 lat.
fot. https://www.fcbarcelona.com
Dodaj komentarz